Wypalenie zawodowe traktuje się jako realne ryzyko deterioracji zdrowia psychicznego. Jest to reakcja na przewlekły i przedłużający się stres w pracy i wynikające z niego negatywne emocje. Uważa się, że stres jest skutkiem przede wszystkim z niewłaściwych relacji międzyludzkich, lecz naukowcy dużą uwagę skupiają na komponentach takich jak:

• przeciążenie pracą (czyli zbyt duża liczba zadań obowiązków, nie mających faktycznego zakończenia i ewaluacji),
• brak poczucia sprawstwa i sensu swojej pracy,
• niskie wynagrodzenie.

Wypalenie zawodowe zgłasza średnio 5-10% pracowników. Okres pandemii podwoił tę liczbę (MHA, 2020). Coraz więcej prac traktuje nie tyle o występowaniu problemu, co o sposobach jego przeciwdziałania i interwencjach potrzebnych do złagodzenia objawów. Za najskuteczniejszą formę pomocy uważa się zwiększanie zasobów psychologicznych, w szczególności poczucia własnej skuteczności i postrzeganego wsparcia społecznego.

Wypaleni pracownicy poza dystenem psychicznym doświadczają dolegliwości o podłożu fizycznym, popełniają więcej błędów, mają trudności w relacjach z pozostałych personelem, a to może przełożyć się na ich sytuację w innych obszarach życia. Zauważa się istotną zależność między wypaleniem zawodowym, a przewlekłym zmęczeniem, częstymi zwolnieniami lekarskimi, zmianą pracy, a także objawami depresyjnymi. Warto więc udać się po pomoc, zanim rozwinie się proces chorobowy.

Radzenie sobie z wypaleniem zawodowym:

1. Dbanie o dobrostan – zmiana diety, sport, pasje;
2. Wykorzystywanie urlopów – minimum 2 tygodnie w roku. W trakcie urlopu realny odpoczynek;
3. Jeśli to nie pomaga – konsultacja ze specjalistą zdrowia psychicznego.